نمادهایی از سنگ و روح: ۱۰ نماد اروپایی که فراتر از افق‌ها را شکل می‌دهند

نمادهای تاریخی چیزی فراتر از پر کردن گالری عکس شما هستند. آنها داستان‌ها، هویت و احساسات را در طول نسل‌ها در خود جای داده‌اند تا به ما کمک کنند بفهمیم که ما کیستیم، از کجا آمده‌ایم و چگونه تغییر کرده‌ایم.

به دروازه براندنبورگ فکر کنید: برای گردشگران، یک فرصت عکاسی. اما برای پناهنده‌ای که سقوط دیوار برلین را در کنار آن تماشا می‌کند؟ این نماد آزادی و اتحاد دوباره است. نمادهایی از این دست فقط جوایز سفر نیستند. آنها بخشی از داستان‌های شخصی می‌شوند که در دوران آشفتگی، جشن، یا شفا ریشه دارند. و این فقط شامل موارد معروف نیست.

در این راهنما، ما فقط ۱۰ نماد معروف اروپا را فهرست نمی‌کنیم، بلکه به آنچه واقعاً نشان می‌دهند می‌پردازیم. در پایان، ممکن است دیگر هرگز به آنها با دید قبلی نگاه نکنید.

تمامی تصاویر توسط Pexels

 

بازتصور ۱۰ نماد بزرگ اروپایی

برج ایفل، فرانسه: آهن، ظرافت و روح پاریسی

هنگامی که برج ایفل برای اولین بار در اواخر دهه ۱۸۰۰ معرفی شد، بسیاری از پاریسی‌ها خشمگین بودند. آنها فکر می‌کردند این یک سازه زشت است—یک فلز زمخت و زننده که به شهر زیبا و تاریخی آنها تعلق نداشت.

این امر منجر به یک واکنش محلی علیه طراحی مدرن و الهام‌بخش موجی از هنر ضد صنعتی شد. برای برخی، برج نمادی از همه چیزهایی شد که احساس می‌کردند پاریس در حال از دست دادن آن است. نویسندگان و هنرمندانی مانند گی دو موپاسان حتی طومارهایی را علیه آن امضا کردند. اما گوستاو ایفل به پروژه اعتقاد داشت و تیمش با وجود انتقادات و چالش‌های ساخت‌وساز، کار را ادامه داد.

قرار بود برج فقط برای ۲۰ سال پابرجا بماند. اکنون، بیش از یک قرن بعد، این نماد پاریس است. یکی از جالب‌ترین داستان‌ها این است که ایفل یک آپارتمان کوچک در بالای آن ساخته بود. این واقعی است، نه یک افسانه. او از آن برای ملاقات با مهمانان و انجام آزمایش‌ها استفاده می‌کرد. اگر بازدید کنید، امروز هم می‌توانید آن را ببینید.

با این حال، زمان به نحوی ذهن‌ها را تغییر می‌دهد. آنچه به عنوان یک “هیولای موقتی” آغاز شد، اکنون بخش افتخارآمیزی از هویت پاریسی است. یادآوری این که نوآوری و زیبایی همیشه در ابتدا آنگونه که ما انتظار داریم به نظر نمی‌رسند.

عکس از یوجین دوروش

 

اگر به زودی قصد بازدید دارید و می‌خواهید منظره‌ای آرام‌تر از برج داشته باشید، از جمعیت در تروکادرو بگذرید و به خیابان دو لونیورسیته بروید. این یک نقطه آرام با یکی از فتوژنیک‌ترین مناظر برج ایفل است.

نکته حرفه‌ای: در حین کاوش در پاریس، نقشه‌ها، رزروها و ابزارهای ترجمه را در دسترس داشته باشید؟ یک سیم کارت الکترونیکی آزمایشی رایگان Yoho Mobile بگیرید و در اکثر کشورها به داده‌های تلفن همراه دسترسی فوری پیدا کنید. بدون سیم کارت فیزیکی، بدون قرارداد – فقط یک راه‌اندازی سریع و شما در عرض چند دقیقه آنلاین هستید. اگر بعداً می‌خواهید طرح eSIM خود را دریافت کنید، از کد YOHO12 هنگام پرداخت برای ۱۲% تخفیف استفاده کنید!

 

کولوسئوم، ایتالیا: خون، شن و امپراتوری

وقتی برای اولین بار وارد کولوسئوم در رم می‌شوید، دشوار است که ترکیبی عجیب از شکوه و ناراحتی را حس نکنید. این یک استادیوم عظیم سنگی است که به سوی آسمان باز است و تقریباً می‌توانید غرش دوردست جمعیت را بشنوید. این مکان زمانی قلب سرگرمی و کنترل روم بود.

چه کسانی واقعاً در میدان مبارزه می‌کردند؟ نه فقط گلادیاتورهایی که در فیلم‌ها می‌بینید. بسیاری از آنها بردگان، اسیران جنگی یا محکومان بودند. برخی آموزش دیده بودند تا بجنگند؛ برخی دیگر انتخابی نداشتند. حتی تعداد کمی داوطلب شدند، به امید کسب شهرت یا پول. و حیواناتی مانند شیر، خرس و فیل از سراسر امپراتوری آورده می‌شدند تا شکار شوند یا در مبارزات وحشیانه استفاده شوند.

عکس از رافائل نیسیدا

 

مقایسه کولوسئوم با استادیوم‌های ورزشی مدرن وسوسه‌انگیز است. هر دو مکان‌هایی هستند که مردم برای سرگرمی در آنجا جمع می‌شوند. اما نسخه رومی بسیار خونین‌تر بود. در جایی که ما برای تاچ‌داون‌ها و گل‌ها هلهله می‌کشیم، رومیان باستان مبارزه افراد تا حد مرگ را تماشا می‌کردند.

همچنین چیزی هست که بلافاصله نمی‌بینید: هیپوژئوم، یک مجموعه عظیم زیرزمینی در زیر کف میدان با تونل‌ها، قفس‌ها، آسانسورها و درهای تله‌ای. گلادیاتورها و حیوانات در آنجا در تاریکی منتظر می‌ماندند قبل از اینکه به میدان بالا کشیده شوند. حتی آسانسورهای ویژه‌ای به اندازه کافی قوی برای بالا بردن فیل‌ها وجود داشت. همه اینها توسط یک ارتش کوچک از بردگان، مهندسان و برنامه‌ریزان اداره می‌شد.

در نهایت، کولوسئوم نه به عنوان مکانی برای نمایش‌های خشونت‌آمیز، بلکه به عنوان نمادی از قدرت روم، که با مهندسی چشمگیر پشتیبانی می‌شد، به یاد آورده می‌شود. و به نوعی، بیش از دو هزار سال بعد، آن ترکیب از نمایش و کنترل هنوز در مکان‌هایی که ما برای سرگرمی جمع می‌شویم، طنین‌انداز است.

 

بیگ بن، بریتانیا: نگهبان زمان امپراتوری‌ها

اکثر مردم کل برج را بیگ بن می‌نامند، اما بیگ بن در واقع فقط زنگ داخلی آن است. نام برج، برج الیزابت است که در سال ۲۰۱۲ به افتخار جشن الماس ملکه الیزابت دوم تغییر نام یافت. بنابراین، دفعه بعد که کسی به آن اشاره کرد و گفت، “این بیگ بن است”، می‌توانید لبخند بزنید و این واقعیت کوچک و جالب را بیان کنید.

خود زنگ یک غول است (حدود ۱۳.۷ تن) و یک نت مشخص می طبیعی دارد، با وجود اینکه تاریخچه‌ای کمی پرفراز و نشیب داشته است. زنگ اول در طول آزمایش ترک خورد و دومی نیز مدت کوتاهی پس از آویزان شدن ترک برداشت. اما به جای ذوب کردن دوباره آن، فقط آن را چرخاندند و اطراف ترک را سوهان زدند. همان زنگ ترک‌خورده امروز هم همچنان زنگ می‌زند.

خود ساعت یک شگفتی مهندسی است، که به لطف یک ترفند هوشمندانه به دقت مشهور است: وزنه‌های کوچکی مانند پنی‌های قدیمی به پاندول اضافه می‌شوند تا زمان را دقیق نگه دارند. بیش از ۱۵۰ سال است که در حال کار است، حتی در طول بمباران لندن در جنگ جهانی دوم، زمانی که ساختمان‌های اطراف بمباران شدند. بیگ بن به تیک‌تاک و زنگ زدن ادامه داد. آن صدا به نمادی از امید و تاب‌آوری برای لندنی‌ها تبدیل شد، یادآوری این که حتی وقتی همه چیز در حال فروپاشی بود، برخی چیزها ادامه داشتند.

عکس از دانا گایسر

 

با اینکه نمی‌توانید وارد برج شوید (مگر اینکه مقیم بریتانیا با مجوز ویژه باشید)، مکان‌های عالی برای دیدن آن وجود دارد که مملو از گردشگر نیستند. یکی از موردعلاقه‌های من، قطعه کوچکی از فضای سبز آرام در نزدیکی باغ‌های پل وست‌مینستر است. این مکان به شما منظره‌ای عالی از برج و پارلمان می‌دهد، بدون چوب‌های سلفی و جمعیت.

بنابراین، به طور خلاصه، بیگ بن برج نیست. این یک زنگ مشهور و ترک‌خورده است که در طول تاریخ، از جشن‌های سلطنتی تا لندن زمان جنگ، زنگ زده است و همچنان به کار خود ادامه می‌دهد.

 

لوور، فرانسه: جایی که هنر با امپراتوری تلاقی می‌کند

امروزه وقتی در لوور قدم می‌زنید، سخت است که وزن تاریخ را حس نکنید، و بخش زیادی از آن از ناپلئون بناپارت می‌آید. در اوایل دهه ۱۸۰۰، او رویاهای بزرگی برای موزه داشت. او فقط نمی‌خواست که آن یک مجموعه هنری باشد، بلکه می‌خواست قلب یک امپراتوری فرهنگی باشد. در واقع، او حتی نام آن را به موزه ناپلئون تغییر داد در سال ۱۸۰۳.

ارتش‌های ناپلئون گنجینه‌هایی از سراسر اروپا و فراتر از آن به خانه آوردند: نقاشی‌هایی از رافائل و تیتان، مجسمه‌هایی مانند پیروزی بالدار ساموتراس و ونوس میلو. هر اثر به منظور نمایش قدرت و ظرافت فرانسه بود.

اما ناپلئون تنها به هنر بسنده نکرد. او همچنین خود لوور را بازآرایی کرد. معمارانی را آورد تا بخش‌هایی از کاخ را بازطراحی کنند، بال‌های جدید و حیاط‌های باشکوهی بسازند که مجموعه رو به رشد را به شیوه‌ای شیک نمایش دهند. بال ناپلئون و حیاط ناپلئون (که هنوز بخش‌های اصلی موزه هستند) از این دوران پدید آمدند.

پس از سقوط ناپلئون در سال ۱۸۱۵، بسیاری از آثار هنری دزدیده شده به کشورهای خود بازگردانده شدند. با این حال، لوور مقدار زیادی را نگه داشت، و با گذشت زمان، همچنان رشد کرد. تاریخچه موزه با سوالات بزرگتری در مورد استعمار و مالکیت فرهنگی گره خورده است. بسیاری از آثار موجود در لوور از دورانی آمده‌اند که کشورهایی مانند فرانسه نه تنها سرزمین —بلکه فرهنگ را نیز به خود اختصاص دادند. این امر منجر به بحث‌های مداوم در مورد اینکه آیا برخی از گنجینه‌های لوور باید بازگردانده شوند، شده است.

عکس از جارود بارتون

 

اگر قصد بازدید دارید، از طبقه بالا شروع کنید و به سمت پایین حرکت کنید. اکثر مردم به سمت آثار معروف در طبقه همکف هجوم می‌آورند، بنابراین به این ترتیب، می‌توانید ابتدا گوشه‌های آرام‌تر و اغلب جذاب‌تر موزه را کاوش کنید.

 

آکروپولیس آتن، یونان: جایی که دموکراسی از دل سنگ مرمر متولد شد

آکروپولیس در آتن مکانی است که دموکراسی اولین گام‌های واقعی خود را برداشت. معابد مرمری آن شاهد جنگ، آتش‌سوزی، بازسازی و نسل‌ها مردم بوده‌اند که سعی در حفظ آنچه برایش ایستادگی می‌کردند، داشتند.

در سال ۴۸۰ پیش از میلاد، نیروهای پارسی آکروپولیس را تخریب کردند. این می‌توانست پایان آن باشد. اما آتنی‌ها فقط آن را ترمیم نکردند. آنها آن را بزرگ‌تر و جسورانه‌تر بازسازی کردند، با رهبری پریکلس که یک رنسانس را رهبری کرد که فقط در مورد سنگ نبود، بلکه در مورد ایده‌ها بود: دموکراسی، هنر و غرور به شهرشان.

اکثر بازدیدکنندگان به سمت پارتنون (و بله، باورنکردنی است) اما اگر کمی بیشتر قدم بزنید، ارِخثئیون را پیدا خواهید کرد، یکی از آرام‌ترین و قدرتمندترین ساختمان‌های آکروپولیس. این بنا که بین ۴۲۱ تا ۴۰۶ پیش از میلاد ساخته شده، خانه چندین خدا از جمله آتنا و پوزئیدون بوده و عمیقاً به اسطوره‌های بنیادین آتن گره خورده است، مانند نبرد افسانه‌ای بین این دو خدا برای تبدیل شدن به حامی شهر.

عکس از جیمی تئو

 

اِرِخثئیون بیشتر به خاطر ایوان کاریاتیدهایش مشهور است، که شش زن سنگی ظریف هستند و سقف را به جای ستون‌های معمولی نگه داشته‌اند. امروزه، کاریاتیدهای واقعی در داخل موزه آکروپولیس محافظت می‌شوند، به جز یکی که هنوز در موزه بریتانیا قرار دارد، که این امر بحث در مورد میراث فرهنگی را زنده و حل‌نشده نگه می‌دارد.

هر جزئیات این معبد داستانی را روایت می‌کند، از درخت زیتونی که آتنا فرضاً به شهر هدیه داده، تا نشانه‌هایی بر روی صخره که گفته می‌شود توسط سه‌شاخ پوزئیدون به جا مانده‌اند. اِرِخثئیون ممکن است نقطه اوج نباشد، اما جایی است که اساطیر، معماری و معنا به گونه‌ای باورنکردنی انسانی به هم می‌پیوندند.

 

برج کج پیزا، ایتالیا: کجی که هزاران عکس را رقم زد

قرار نبود برج کج پیزا کج باشد. وقتی ساخت و ساز در سال ۱۱۷۳ آغاز شد، قرار بود فقط یک برج ناقوس برای کلیسای جامع نزدیک آن باشد. اما سازندگان نمی‌دانستند که زمین بیش از حد نرم است (تشکیل شده از خاک رس، شن و صدف) و آنها فقط حدود سه متر برای پی حفاری کرده بودند. زمانی که به طبقه سوم رسیدند، کل سازه شروع به کج شدن کرد.

ساخت آن در ۲۰۰ سال بعدی متوقف و دوباره شروع شد، بخشی به دلیل جنگ‌ها. به طرز عجیبی، این وقفه‌ها کمک کرد. خاک زمان داشت تا نشست کند، و برج فرو نریخت. بعدها، سازندگان سعی کردند با بلندتر کردن یک طرف طبقات بالایی نسبت به دیگری، کجی را اصلاح کنند، اما این فقط اوضاع را بدتر کرد. در نهایت، آن را در سال ۱۳۷۲ با هشت طبقه و ارتفاع کلی حدود ۵۶ متر به پایان رساندند.

در طول قرن‌ها، کجی بدتر و بدتر شد. در یک مقطع، بیش از پنج متر از مرکز منحرف شده بود. اما در اواخر دهه ۱۹۰۰ و اوایل ۲۰۰۰، مهندسان وارد عمل شدند و موفق شدند کجی را حدود ۴۰ سانتی‌متر کاهش دهند، که به حفظ پایداری آن کمک کرد در حالی که شیب نمادین خود را حفظ کرد.

آنچه به عنوان یک اشتباه معماری آغاز شد، یکی از پرعکس‌ترین نمادهای جهان است. مردم محلی در پیزا همیشه در مورد آن شوخی می‌کنند و آن را “زیبای کج” می‌نامند و به تمایلش برای مستقیم نایستادن می‌خندند. این بخشی از شخصیت شهر شده است.

عکس از پائولین لو در Unsplash

 

اگر بازدید می‌کنید، تعمیدگاه پیزا در نزدیکی را از دست ندهید. وارد شوید و چیزی بگویید. صدای شما به شگفت‌انگیزترین شکل ممکن در اطراف سقف گنبدی طنین‌انداز خواهد شد. این یک شگفتی کمتر شناخته شده است که بعد جدیدی به این میدان تاریخی می‌افزاید.

 

قلعه نوی‌شوان‌شتاین، آلمان: خیال و شکنندگی

قلعه نوی‌شوان‌شتاین شبیه چیزی است که مستقیماً از یک داستان پریان بیرون آمده. این دقیقاً همان چیزی بود که پادشاه لودویگ دوم باواریا در سال ۱۸۶۹ هنگام شروع ساخت آن در ذهن داشت. او علاقه‌ای به ساخت یک قلعه نظامی یا یک اقامتگاه سلطنتی به معنای معمول نداشت. در عوض، او یک خلوتگاه فانتزی می‌خواست که از افسانه‌های قرون وسطایی و اپراهای دراماتیک آهنگساز مورد علاقه‌اش، ریچارد واگنر، الهام گرفته شده بود.

این قلعه بر فراز یک تپه صخره‌ای در آلپ باواریا قرار دارد، موقعیت مکانی آن خیره‌کننده است، اما ساخت آن آسان نبود. کارگران مجبور بودند عمیقاً در دل صخره حفر کنند تا بنیادی به اندازه کافی قوی برای تحمل وزن قلعه ایجاد کنند. پیشرفت بسیار کند بود، بخشی به دلیل موقعیت دورافتاده آن، اما همچنین به این دلیل که لودویگ بسیار سخت‌گیر بود. اولین قسمت تکمیل شده، خانه دروازه بود، جایی که او در آن اقامت داشت در حالی که بقیه قلعه هنوز در حال ساخت بود. تا سال ۱۸۸۴، او در ساختمان اصلی نیمه‌کاره زندگی می‌کرد. برخی از بخش‌ها، مانند برج بزرگ و یک بال، هرگز به پایان نرسیدند.

لودویگ در سال ۱۸۸۶ در شرایطی مرموز درگذشت، و کمی بعد، قلعه به روی عموم باز شد. امروزه، این یکی از پر بازدیدترین مکان‌ها در آلمان است.

با وجود ظاهر قرون وسطایی‌اش، نوی‌شوان‌شتاین برای زمان خود به طرز شگفت‌آوری مدرن بود. دارای گرمایش مرکزی، آب لوله‌کشی، توالت‌های فلاش‌دار، و حتی تلفن بود. در داخل، اتاق‌ها با نقاشی‌های دیواری مفصل که صحنه‌هایی از اپراهای واگنر را نشان می‌دهند، تزئین شده‌اند. لودویگ این مکان را به عنوان محلی برای زندگی فانتزی‌های قرون وسطایی خود با یک تالار تاج و یک تالار خوانندگان تصور می‌کرد که بیشتر در مورد نمایش‌های باشکوه بود تا کاربردی.

در حالی که بازدیدکنندگان نوی‌شوان‌شتاین را به عنوان یک قلعه “واقعی” می‌بینند، مردم محلی آن را بیشتر به عنوان یک صحنه تئاتر توصیف می‌کنند تا یک نماد تاریخی. به هر حال، این قلعه در قرن نوزدهم ساخته شده، نه قرون وسطی، و ریشه‌های تاریخی عمیق مشابه قلعه هوهنزولرن را ندارد، که قدمت آن به قرن یازدهم بازمی‌گردد و محل زندگی نسل‌ها از حاکمان واقعی بود.

عکس از یوهانس پلنیو

 

با این حال، نوی‌شوان‌شتاین به لطف دیزنی، که از آن به عنوان الهام‌بخش قلعه زیبای خفته استفاده کرد، به شهرت جهانی رسید. و در حالی که دنیای فانتزی لودویگ ممکن است تخت پادشاهی او را به هزینه رسانده و او را به ورطه بدهی کشانده باشد، رویای او در یکی از نمادین‌ترین قلعه‌های جهان زنده است.

 

ساگرادا فامیلیا، اسپانیا: هندسه الهی گائودی

لا ساگرادا فامیلیا بیش از ۱۴۰ سال است که در حال ساخت است. این فقط یک داستان از تأخیرها نیست، بلکه داستانی از فداکاری، صبر و بینش است.

هنگامی که گائودی در سال ۱۸۸۳ مسئولیت ساگرادا فامیلیا را بر عهده گرفت، او فقط طرح اولیه را نکشید، بلکه روح خود را در آن دمید. او ۱۵ سال آخر زندگی خود را تماماً وقف این کلیسا کرد و آن را با ترکیبی از اشکال طبیعی، نمادگرایی روحانی و دقت ریاضی شکل داد.

اما وقتی او در سال ۱۹۲۶ درگذشت، کمتر از یک چهارم پروژه تکمیل شده بود.

در طول دهه‌ها، ساخت و ساز ادامه یافته، و بودجه آن کاملاً از طریق کمک‌های مالی خصوصی و بلیط‌های ورودی تأمین شده است، نه از طریق دولت‌ها یا شرکت‌ها. جنگ داخلی اسپانیا بسیاری از برنامه‌های گائودی را نابود کرد، اما معماران و هنرمندان با استفاده از عکس‌ها و طرح‌های قدیمی، آنها را دوباره سرهم کردند. امروزه، مدل‌سازی سه‌بعدی و ابزارهای پیشرفته به پیشبرد سریع‌تر پروژه کمک می‌کنند.

بخش‌هایی از کلیسا، مانند نمای زادیکاه و نمای مصائب، دهه‌هاست که به پایان رسیده‌اند، و فضای داخلی سرانجام در سال ۲۰۱۰ تقدیس شد. جدیدترین برج‌ها، از جمله یکی برای مریم باکره، نیز سر به فلک کشیده‌اند. هدف این است که تا سال ۲۰۲۶، دقیقاً ۱۰۰ سال پس از مرگ گائودی، کار به پایان برسد، اگرچه برخی جزئیات ممکن است فراتر از آن زمان به طول بیانجامند.

عکس از الکساندر پروتو

 

اما آنچه این مکان را زنده نگه می‌دارد، فقط معماری نیست، بلکه مردم محلی هستند که هنوز هر هفته برای دعا می‌آیند. حتی با وجود گردشگرانی که عکس می‌گیرند، سرداب زیرین در سکوت مقدس باقی می‌ماند. این کار تمام نشده است. اما شاید همین نکته باشد. ایمان، مانند ساگرادا فامیلیا، چیزی نیست که به آن دست یابید؛ بلکه چیزی است که شما همچنان می‌سازید، روزی یک روز، سنگی یک سنگ، دعایی یک دعا در یک زمان.

 

استون‌هنج، بریتانیا: آیین، سنگ و انقلاب

استون‌هنج یکی از آن مکان‌هایی است که تخیل شما را درگیر می‌کند. این یک دایره از سنگ‌های غول‌پیکر است که برخی از آنها از بیش از ۱۵۰ مایل دورتر کشیده شده‌اند و در مرکز حومه انگلستان قرار دارند. این بنا که در مراحل مختلف بین ۳۰۰۰ تا ۱۵۲۰ پیش از میلاد ساخته شده است، همچنان سؤالات بزرگی را مطرح می‌کند: چه کسی آن را ساخت؟ چگونه؟ و چرا؟

در طول قرن‌ها، مردم انواع پاسخ‌ها را ارائه کرده‌اند. در قرون وسطی، برخی معتقد بودند که مرلین جادوگر سنگ‌ها را به صورت جادویی از ایرلند آورده بود. نظریه‌های بعدی رومیان یا دانمارکی‌ها را سازنده آن می‌دانستند. امروزه، باستان‌شناسان به جوامع نوسنگی (مردم محلی با مهارت و هدف، نه بردگان) اشاره می‌کنند که احتمالاً آن را با استفاده از مهندسی هوشمندانه و کار گروهی ساخته‌اند.

اما استون‌هنج برای چه بود؟ این هنوز مورد بحث است. برخی فکر می‌کنند که آن یک تقویم عظیم بود، که با خورشید هم‌تراز شده است. در طول انقلاب تابستانی، طلوع خورشید کاملاً با سنگ پاشنه (Heel Stone) هم‌تراز می‌شود. دیگران آن را مکانی مقدس می‌دانند، احتمالاً برای احترام به اجداد، دفن مردگان، یا برگزاری مراسمی مرتبط با فصول یا ستارگان.

حقیقت این است که شاید هرگز به طور قطع ندانیم، و این بخشی از جذابیت آن است. با عدم وجود اسناد مکتوب، این راز همچنان زنده خواهد ماند. به همین دلیل دانشمندان، قصه‌گویان و بازدیدکنندگان به آن بازمی‌گردند.

عکس از هری شام

 

امروزه، استون‌هنج مکانی است که گروه‌های معنوی مدرن، مانند درویدها و پاگان‌ها، به‌ویژه در طول انقلاب تابستانی، گرد هم می‌آیند. آن‌ها جشن می‌گیرند، مراسم برگزار می‌کنند و سنت‌های قدیمی مرتبط با نحوه هم‌ترازی سنگ‌ها با خورشید را ادامه می‌دهند. در فاصله کمی از آن، وودهنج قرار دارد، یک سایت کمتر شناخته شده با ستون‌های چوبی که به صورت حلقه‌ای چیده شده‌اند. اعتقاد بر این است که هدف آیینی مشابهی داشته است. از آنجا که وودهنج آرام‌تر و خلوت‌تر از استون‌هنج است، بازدید از آن می‌تواند تجربه‌ای آرام‌تر و شخصی‌تر ارائه دهد، در حالی که شما را به آن دنیای باستان متصل می‌کند.

 

دروازه براندنبورگ، آلمان: طاق پیروزی، دیوار جدایی

وقتی جلوی دروازه براندنبورگ می‌ایستید، می‌توانید سنگینی تاریخ را حس کنید. از آن دزدیده‌اند، بر سرش جنگیده‌اند، آن را بسته‌اند و جشن گرفته‌اند. به نوعی، هویت خودش را دارد که با هر پیچش در داستان اروپا مشخص شده است.

این ماجرا در اواخر دهه ۱۷۰۰ آغاز شد. پادشاه فریدریش ویلهلم دوم پروس چیزی قدرتمند برای نشان‌گذاری ورودی برلین می‌خواست، بنابراین از معمار کارل گوتارد لانگهانس خواست تا دروازه‌ای با الهام از پروپیلایای آتن طراحی کند. آنچه پدید آمد، یک شاهکار نئوکلاسیک بود: دوازده ستون دوریک بلند، پنج گذرگاه، و یکی که فقط برای خانواده سلطنتی رزرو شده بود.

در بالای آن، کوادریگا قرار داشت، ارابه‌ای که توسط چهار اسب کشیده می‌شد و توسط الهه صلح هدایت می‌گردید. اما صلح دوام نیاورد. در سال ۱۸۰۶، ناپلئون وارد برلین شد و مجسمه را مانند یک غنیمت جنگی به پاریس برد. پس از شکست او در واترلو در سال ۱۸۱۵، این مجسمه به خانه بازگشت، که اکنون به عنوان نماد پیروزی بازطراحی شده بود.

سپس بمب‌های جنگ جهانی دوم فرود آمدند. دروازه به شدت آسیب دید اما تعمیر شد. با این حال، اوضاع مثل قبل نبود. وقتی دیوار برلین در سال ۱۹۶۱ بالا رفت، دروازه براندنبورگ درست کنار آن ایستاده بود، در سرزمین هیچ‌کس محبوس شده بود. نمی‌توانستید به آن نزدیک شوید. این دروازه به شاهد خاموشی برای شکاف بین شرق و غرب تبدیل شد.

یک ماه پس از سقوط دیوار در ۹ نوامبر ۱۹۸۹، دروازه براندنبورگ بازگشایی شد. برلینی‌های شرقی خیابان‌ها را پر کرده بودند، بر روی دروازه بالا می‌رفتند، غریبه‌ها را در آغوش می‌گرفتند، گریه می‌کردند، می‌خندیدند. حس می‌شد که شروع چیزی جدید است. از زمانی که آلمان دوباره متحد شد، دروازه بازسازی شد و اکنون نماد اتحاد و صلح است، نه فقط در آلمان، بلکه در اروپا نیز.

عکس از کلودیو شوارتز در Unsplash

 

این روزها، دروازه براندنبورگ چیزی فراتر از یک فرصت عکاسی برای گردشگران است؛ مکانی است که برلینی‌ها برای اعتراضات، کنسرت‌ها، رژه‌های افتخار و آتش‌بازی‌های شب سال نو در آن جمع می‌شوند. این هنوز هم یک نماد است، اما اکنون وحدت و آزادی را در زمان واقعی، نه فقط در کتاب‌های درسی، نشان می‌دهد.

 

تعامل مردم محلی با این نمادهای معروف

آسان است که این نمادهای معروف اروپا را مکان‌هایی تصور کنیم که فقط گردشگران از آنها بازدید می‌کنند. اما برای افرادی که در نزدیکی زندگی می‌کنند، آنها فقط بخشی از محله هستند.

در پاریس، برج ایفل فقط چیزی برای عکس گرفتن نیست. مردم محلی پتو و تنقلات را به پارک چمن‌زار زیر آن می‌آورند، به ویژه در شب که چراغ‌ها شروع به درخشش می‌کنند. دوستان وقت می‌گذرانند، زوج‌ها پیک‌نیک می‌کنند، و خانواده‌ها بر سر غذاهای خانگی می‌خندند. برخی افراد حتی هر روز برج را از پنجره یا پشت بام خود می‌بینند، آن کمتر به یک بنای یادبود و بیشتر شبیه یک همسایه قدیمی می‌شود.

در آتن، دانش‌آموزان اغلب در طول ناهار نزدیک آکروپولیس می‌نشینند و در حالی که ساندویچ می‌خورند، از ویرانه‌ها نقاشی می‌کنند. این مکان بیشتر به عنوان یک سایت تاریخی دیده نمی‌شود، بلکه بخشی از ریتم روزانه آنهاست که آموزش، خلاقیت و حس عمیقی از مکان را در هم می‌آمیزد. برای بسیاری، این یادآوری آرام از ریشه‌هایشان است.

در برلین، دروازه براندنبورگ تاریخ زیادی را به خود دیده است، اما اکنون نیز صحنه‌ای برای صداهای امروزی در طول اعتراضات، سخنرانی‌های عمومی و رویدادهای اجتماعی است. این هنوز هم یک نماد است، اما اکنون وحدت و آزادی را در زمان واقعی، نه فقط در کتاب‌های درسی، نشان می‌دهد.

افرادی که درست در کنار این نمادها زندگی می‌کنند، برخی می‌گویند، دیگر متوجه آنها نمی‌شوند. شکوه با روزمرگی از بین می‌رود. اما برای دیگران، نزدیکی نوعی غرور ایجاد می‌کند، گویی که بخشی از چیزی بزرگتر هستند.

 

افسانه‌های محلی و حقایق کمتر شناخته شده

• در تابستان، برج ایفل واقعاً کمی بلندتر می‌شود (تا شش اینچ!). این به این دلیل است که گرما باعث انبساط آهن می‌شود. وقتی هوا خنک می‌شود، به اندازه معمول خود برمی‌گردد.

• یک چهره پنهان در نمای مصائب (Passion Façade) ساگرادا فامیلیا در بارسلونا وجود دارد. مجسمه‌ساز جوزپ ماریا سوبیرک در یک راه هوشمندانه، تصویر چهره عیسی را گنجانده است. این چهره فقط زمانی به وضوح ظاهر می‌شود که از زاویه صحیح به آن نگاه کنید. این بر اساس داستان ورونیکا است که در مسیر صلیب، صورت عیسی را پاک کرد.

• در تعمیدگاه پیزا در ایتالیا، می‌توانید از یک طرف گنبد نجوا کنید، و کسی در طرف دیگر به طور کامل صدای شما را خواهد شنید. آکوستیک گنبد آنقدر دقیق است که مانند یک گالری نجواگر طبیعی است.

 

شما فقط از نمادها دیدن نمی‌کنید – آنها از شما دیدن می‌کنند

بازدید از نمادهای تاریخی اغلب به یک چک‌لیست تبدیل می‌شود: عکس بگیرید، منتشر کنید، و ادامه دهید. اما اگر این مکان‌ها را نه به عنوان توقفگاه‌های دیدنی، بلکه به عنوان لحظاتی برای ارتباط و معنای شخصی ببینیم، چه؟

به جای عجله، هر بازدید را مانند یک زیارت کوچک در نظر بگیرید. وقت بگذارید تا واقعاً آنجا باشید. به صداهای مکان گوش دهید، خواه یک راهنمای محلی باشد، یک لوح که داستان آنچه در آنجا اتفاق افتاده را روایت می‌کند، یا حتی سکوتی که در اطراف دیوارهای سنگی قدیمی باقی مانده است. به خودتان اجازه دهید که آرام شوید و مدتی بمانید تا جزئیاتی را که ممکن است از دست بدهید، ببینید. احساس کنید که صرفاً حضور داشتن چگونه است.

هنگامی که این کار را می‌کنید، شروع به یادگیری خواهید کرد، نه تنها در مورد نماد، بلکه در مورد خودتان. و وقتی خودتان را به روی آن باز کنید، سفر چیزی فراتر از حرکت می‌شود. به رشد تبدیل می‌شود.